Lang Leav: Anës detit

Thonë se ata që jetojnë afër oqeanit janë duke pritur për diçka. Dikush veçse ka vendosur shumë kohë më parë kur i vendosi anës detit. Për ta jetuar secilin moment nën dritën e yjeve.

I bie përmes ditëve të kalendarit ndonëse më duken të parëndësishme. Sa hap e mbyllë sytë, një orë mund të shtrihet në vite. Dhe mendoj se dashuria më ka harruar. Gjërsa jam ngujuar diku mes ujit dhe qiellit, sikurse hëna, me batica dhe zbatica, duke ruajtur valët.

Shkëputur nga: Lang Leav, “Sea of Strangers”. Fq. 27.

Slavoj Žižek: E djathta dhe e majta, rolet janë përmbysur për faj të dekadencës arrogante të së majtës

Cili është konkluzioni që mund të nxjerrim nga kjo situatë kaq absurde? Duhet të braktisim ëndrrën komuniste? Duhet t’i lëmë edhe një tjetër mundësi “fukujamizmit të së majtës”? Jo.

Si të zbulojmë politika në shkallë të gjerë, përballë çështjeve më të rëndësishme të botës së sotme, që nga ekologjia tek biogjenetika e deri tek kapitalizmi financiar? Eshtë e qartë se kemi nevojë të rigjejmë mekanizma të gjerë transnacionalë kontrolli, dhe mekanizma efikasë ndërhyrjeje, të kapërcejmë fiksimin e të majtës për vetëorganizimin lokal dhe marrëdhënien e drejtpërdrejtë me bazën, në drejtim të një organizimi më eficient dhe të gjerë, në nivel shtetëror dhe mbishtetëror.

Slavoj Žižek: Panama Papers dhe të vertetat e fshehta

E vetmja befasi e vërtetë e Panama Papers është që ajo nuk të befason aspak: A nuk kemi mësuar pikërisht atë që prisnim të mësonim? Megjithatë, është një gjë të dish gjërat në përgjithësi, dhe tjetër gjë të kesh para syve të dhëna të sakta.

Eshtë pak a shumë sikur ti e di që partneri yt seksual argëtohet lartë e poshtë: në nivel koncepti abstrakt e pranon, por kur merr dijeni për hollësitë, kur të krijohet një ide shumë e qartë e asaj që po ndodh, dhimbja të godet në mënyrë të padurueshme.

Praktikisht, me Panama Papers, kemi parasysh pamjet e ndyra të pornografisë financiare.

Pink Floyd: Sikur të ishe këtu

Pra, ti mendon se e dallon Parajsën nga Ferri,Dhe qiejt blu nga dhimbja?

A e di dallimin mes një shine çeliku dhe një fushe të blertë?

Po të një buzëqeshje nga një shtirje?

A mendon se mund t’a gjesh?

A nuk të shtynë ata që t’i shkëmbeje heronjtë me fantazma?

Hirin përvëlues me pemë? Ajrin e nxehtë me flladin?

Rehatinë e ftohtë me ndryshimin? Dhe a nuk e shkëmbeve

Një rol figuranti në luftë për t’u dukur i parë në kafaz?

Sa do doja, sa do doja të ishe këtu.

Ne ishim dy shpirtra të humbur që pluskonim në akuarium,

vit pas viti,

Që vraponim te i njëjti shesh i njohur – çfarë gjetëm?

Po ato frikëra të vjetra.

Sikur të ishe këtu!

Pink Floyd, “Wish you were here“.

Søren Kierkegaard: Ditari i joshësit

Kordelia ime,

Kam një të fshehtë që më duhet të ta besoj, e besueshmja ime. Kujt duhet t’ia besoj? Jehonës? Do ta tradhëtonte. Yjeve? Janë shumë të ftohtë. Qenieve njerëzore? Nuk e kuptojnë. Vetëm ty kam guxim të ta besoj, sepse ti di si ta mbash. Është një grua, më e bukur se ëndërra e shpirtit tim, më e pastër se drita e Diellit, më e thellë se thellësitë e detit, më krenare se fluturimi i shqiponjës – është një grua – oh, ule paksa kokën tek veshi dhe degjoji fjalët e mia në mënyrë që kjo e fshehtë të të rrëmbejë në të. Këtë grua e dua më shumë se jetën time, atë jetë e kam; më shumë se çdo dëshirë, ajo është dëshira ime e vetme; më shumë se gjithë mendimet e mia, sepse ajo është mendimi im i vetëm; më ngrohtësisht se Dielli që dashuron lulet; më intimisht se mjerimi që dashuron intimitetin e mendjes së trazuar, më mallëngjyeshëm se rëra përvëluese e shkretëtirës që dashuron shiun. I kapem asaj më butësisht se shikimi që i bën nëna fëmijës së vet, më me besim se përgjërimi shpirtëror ndaj Zotit, më pandashëm se bima në rrënjën e vet. – Koka të rritet, bashkë me të rriten plot mendime; ajo fundoset poshtë mbi gjinjtë e tu; krahërori të ngritet për të të ardhur vetiu në ndihmë – Kordelia ime. Sa më ke kuptuar, më ke kuptuar me saktësi, me plot kuptimin e fjalës; asnjë çikë a grimë s’të ka shpëtuar! A duhet të sforcoj çdo nerv të veshëve dhe ta lejoj zërin tënd të më bindë për atë gjënë? A thua do të jem në gjendje të dyshoj? A do e mbash këtë të fshehtë? Guxoj të mbështetem në ty? Tregimet kryesisht janë thënë nga njerëz që prej krimeve të tmerrshme fusin njëri-tjetrin në heshtje të përbashkëta. Ty ta kam besuar të fshehtën e jetës sime, përmbajtjen e jetës sime – a keni ju diçka për të ma besuar e që është e rëndësishme, e bukur, aq e dëlirë sa forcat mbinatyrore do të viheshin në lëvizje po u tradhëtua?

Johani yt.

Shkëputur nga: Søren Kierkegaard, “The seducer’s diary”. Fq. 153-54.
Piktura: Salvador Dali, “Metamorphosis of narcissus”.